Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Το Σύννεφο κι ο Ήλιος...

Το μεγάλο μου αγόρι ήταν πάλι άρρωστο αυτές τις ημέρες κι έμεινε σπίτι. Οι δυό μας, ολομόναχοι όπως παλιά, πριν έρθει στη ζωή μας ο μικρός αδερφός...Αποφασίσαμε να μείνουμε ξαπλωμένοι όλο το πρωί...

Μυρωδάτο πρωινό  με φρούτα και ζεστά ψωμιά με λιωμένο κασέρι.


Καφεδάκι κι απόλυτη σιγή...


ο υπολογιστής έτοιμος για να αρχίσει το γράψιμο αλλά τελικά έπαιξε μόνο μουσική...αυτή ήταν η χρησιμότητα του...

Ένα υπέροχο νωχελικό πρωινό στο κρεββάτι, εκείνος με το κόμικ  του...κι εγώ με εκείνον!!




 Ο Άγγελος μου...το παιδί που με έκανε μαμά. Πάνω του έκανα τα πρώτα πειράματα, τα πρώτα λάθη.
Τον κοίταζα που ξάπλωνε δίπλα μου στο κρεββάτι ολόκληρο παλικαράκι πια. Μεγάλα πόδια, μεγάλα χέρια...Δεν χωράει πια στην αγκαλιά μου. Θυμάμαι εκείνο το μικρό πλάσμα να τρυπώνει κάτω από τα σκεπάσματα, να χοροπηδάει, να φωνάζει, να μιλάει ακαταλαβίστηκα, να γελάει...μικρούλης, τόσο μικρούλης!
Νιώθω πως πέρασε ο καιρός τόσο γρήγορα, δεν τον χόρτασα, έτσι νιώθω...εκείνο το μικρό νινί, το θέλω πίσω...για λίγο, για μια μόνο ημέρα!!


Όταν ήρθε ο Άγγελος στη ζωή μου ήταν σα να να ξύπνησα από ύπνο βαθύ!! Ήμουν εκεί για εκείνον, γι'αυτό γεννήθηκα σκέφτηκα, για να γεννηθεί αυτός...τον κοιτούσα κι έκλαιγα, η αγάπη αυτή ήταν τόσο πελώρια που προκαλούσε πόνο... 
Το λέει καθαρά αυτό το μικρό ρητό που έχω στο γραφείο μου...


Ήταν σαν ένα χέρι να μου έσφιξε την καρδιά...κι από τότε είμαι έτσι!

Συνήθισα πια, να ζω με αυτό το χέρι να σφίγγει με δύναμη την καρδιά μου, δεν πονάει τόσο πια αυτή η αγάπη κι υπάρχουν μέρες που είμαι τόσο χαλαρή που μπορώ και να ξεχάσω αυτό τον πόνο...
Όμως όταν αρρωσταίνουν αυτός κι ο αδερφός του, το χέρι σφίγγει πιο δυνατά και υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να ανασάνω...
Όπως προχθές το βράδυ που πήρα τη γιατρό στο τηλέφωνο, γιατί ένιωσα  τον φόβο να ξεχειλίζει για δευτερόλεπτα...κι εκείνη να'ναι ευλογημένη, με ξέρει τόσο καλά πια  και μου  χαρίζει ουσιαστικά ένα ήσυχο ύπνο, με μια της λέξη..."θα περάσει"!!


Ο Άγγελος μου είναι ο πρώτος μου, το αστέρι μου. Όχι δεν είναι αδυναμία μου, όπως απλοϊκά μπορεί κάποιοι να σκέφτονται...δεν θα μπορούσα να έχω αδυναμία σε κάποιο μου παιδί, γιατί πρέπει να έχω την ίδια δύναμη και για τους δύο..Την δύναμη μου αξίζουν κι όχι την αδυναμία μου...
Απλά είναι το μεγάλο μου αγόρι κι είναι, τόσο συναισθηματικό, τόσο ιδιαίτερο... Θα διεκδικήσει, θα παλέψει, δεν θα παραδοθεί, δεν θα κουραστεί, ποτέ. Ένα εξαιρετικά ζόρικο παιδί. Δύσκολο και ζόρικο σε όλα!! 
Από την άλλη ότι  του συμβαίνει θα το δείξει...τόσο εύκολο πλάσμα! Πως γίνεται αυτό; Ζόρικο κι εύκολο μαζί;
Χαμογελάω...Γίνεται! Εύκολος στα συναισθήματα και στην έκφραση αυτών. Σε όλα τα άλλα...θα σου βγάλει το λάδιιιιι!!
Το παίζαμε συχνά αυτό  το θεραπευτικό παιχνίδι (δώρο ενός μεγάαααλου μου δασκάλου) για να φύγει η ένταση,τον έπαιρνα αγκαλιά και τον ζουλούσα για να του "βγάλω το λάδι" και μετά έκανε κι εκείνος το ίδιο σε εμένα...Θα θυμάμαι πάντα τα μικρά χεράκια να προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να σφίξουν, να σφίξουν δυνατά,  για να μου "βγάλουν το λάδι"...και γελούσε, γελούσε γαργαριστά...

Όταν γεννήθηκε ο αδερφός του πρέπει να γκρεμίστηκε ο αποκλειστικός του κόσμος...
Το πρώτο παιδί, το πρώτο εγγόνι και στις δύο οικογένειες...κι όμως ήταν τόσο συγκροτημένος, σε σχέση με τα συναισθήματα του. Δεν απομονώθηκε για να τραβήξει την προσοχή μας, απλά τη ζητούσε με λόγια.
Μόλις τρεισήμισι και μου έλεγε "ζηλεύω , θέλω να μ'αγαπάς", κρυβόταν κάτω από το τραπέζι και μου έλεγε "πες μου ότι μ'αγαπάς", "είμαι το αστέρι σου;" " θέλω αγκαλίτσα","εμένα με αγαπούσες τόσο;" .. κι έβγαινε για να τρέξει στην γεμάτη από το νινί αγκαλιά μου, να τη μοιραστεί πια χωρίς να τη διεκδικήσει ποτέ  ξανά, ολόκληρη κι αποκλειστική. Πόσο επίπονο  θα πρέπει να ήταν για εκείνον αυτό το μοίρασμα ...

Καθόμασταν στο πάτωμα οι δυό μας, και παίζαμε memory, πάζλ, κάρτες...και το νινί στο στήθος. Πάντα συμμετείχε και το νινί στην παρέα...
Δεν χτύπησε ποτέ τον αδερφό του, δεν τον πείραξε ποτέ, δεν τον πόνεσε ποτέ όσο ήταν μωρό και δεν τον ενοχλούσε...Η ζήλια του φαινόταν στο  ότι σκάλιζε τα χείλη του και τα έκανε πληγή...Αυτό κράτησε πέντε μήνες και μετά άρχισε να μιλάει περισσότερο, να διεκδικεί περισσότερο, να επικοινωνεί μαζί μας περισσότερο κι αυτό τον έκανε να νιώθει λιγότερο απειλημένος ίσως...και σταμάτησε να πληγώνει τον εαυτό του.

Η πρώτη ζωγραφιά που έκανε για τον αδερφό του ήταν πριν ακόμη εκείνος γεννηθεί, ήταν μια  έκπληξη. Ήμουν έγκυος και φτιάχναμε το δωμάτιο του μωρού. Το φωτιστικό που διαλέξαμε ήταν ένας ήλιος.
Το φωτιστικό του Άγγελου είναι ένα σύννεφο.

























Η πρώτη ζωγραφιά λοιπόν του Άγγελου για να δηλώσει την κατανόηση του για τον ερχομό ενός ακόμη μέλους στην οικογένεια μας ήταν  ένας ήλιος κι ένα σύννεφο!!
Την έχω κρατήσει αυτή τη ζωγραφιά...Δεν μπορώ να την κοιτάξω χωρίς να βουρκώσω...Ο ήλιος και το σύννεφο! Ζωγραφισμένα με γραμμές απλές, καθαρές.Χωρίς χρώμα.

Ακόμη και τώρα όταν τον ρωτάω γιατί το ζωγράφισε αυτό μου απαντάει:
"...γιατί ήταν όμορφος ο ήλιος..." 
"Ήθελες και εσύ να έχεις φωτιστικό ήλιο;" 
"Όχι, μου αρέσει πιο πολύ το σύννεφο μου"
"Τότε τι είναι αυτό που σου άρεσε στον ήλιο;" 
"Μου άρεσε που ήταν καινούριος!"

Τα λόγια αυτά για εμένα ήταν πελώρια...γεμάτα συμβολισμούς.


Και τώρα το μικρό αυτό συγκροτημένο αγόρι το κοιτάζω και δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα χρόνια που περνούν και τον αλλάζουν.Τον απομακρύνουν, τον κάνουν ανεξάρτητο, δυνατό, ώριμο...έτοιμο να ζήσει με λιγότερο έλεγχο, λιγότερη καθοδήγηση...σιγά σιγά τον κάνουν έτοιμο να ζήσει χωρίς εμάς!!


Η καρδιά μου φουσκώνει νιώθω περήφανη μα κατά βάθος, ταράζομαι με αυτές τις σκέψεις...κι είναι μόλις 9 χρονών...
Διαβάζει τον Αστερίξ και γελάει κι εγώ τον παρατηρώ...σηκώνει τα μάτια και με κοιτάζει που τον κοιτάζω...


δεν ρωτάει ποτέ γιατί τον κοιτάζω όταν με πιάνει να το κάνω αυτό, απλά μου ανταποδίδει το βλέμμα  σιωπηλά...κι ύστερα σηκώνω τη μηχανή και τον φωτογραφίζω για να θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια του..."για να θυμάμαι το βελούδινο μουτράκι σου όταν θα βγάλεις μούσια" του λέω και γελάει κρατώντας την κοιλιά του!!!

Τώρα, το Σύννεφο κι ο Ήλιος μου είναι στο σχολείο. Έφυγαν πρωί πρωί χοροπηδώντας ντυμένοι "Storm trooper"  και "Darth Vader" ήρωες των  Star Wars..Τι αστείοι τύποι...


Το σπίτι με μιας ησύχασε κι είδα μέσα στη σιωπή του πρωινού, αυτή την  εικόνα να με καλημερίζει.


Ο Άγγελος γεννήθηκε μια βροχερή ημέρα του Νοέμβρη...το Σύννεφο! 
Ο Γιώργος γεννήθηκε μια ηλιοφώτιστη μέρα του Ιούλη...ο Ήλιος!...Πόσο λατρεύω να πιστεύω ότι τίποτε στη ζωή δεν είναι απλά...τυχαίο!!!



Καλημέρα αγαπημένοι. Μπουμπούκιασε ο τόπος....
                                                                                                                                Κατερίνα

50 σχόλια:

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!!!!!
ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ.....
ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΜΙΚΡΑ.....
ΝΑ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΗΣΕΙΣ!!!!!!!!!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Απλά συγκλονιστική!

myrto είπε...

Πολύ τρυφερό κείμενο! Γεμάτο ωραίες εικόνες... Και εκεί που διαβάζω πέφτω πάνω στην εικόνα των Star Wars μικρών σου και σκάω ένα γέλιο! Έχει τόσο πλάκα να βλέπεις τα μικρά ανθρωπάκια ντυμένα έτσι!! Να τα χαίρεστε!! Και να τα καμαρώνετε συνέχεια! Μα είναι τέλειοι ντυμένοι έτσι!! :)

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Καλημέρα !!! έχω τον μικρούλη μου αγκαλιά και ανυπομονω να τα περάσω κι εγώ αυτά...αλλά οχι ακόμα..ας μείνει μικρούλης για λίγο ακόμα..φιλιά

Dee Dee είπε...

Τι γλυκες σκεψεις!

Θα ντυθουμε κι εμεις ξανα ινδιανες αυριο, να παμε στην γιαγια και στον παππου :)

Καλο τριημερο ευχομαι!!

Admin είπε...

Καλημέρα, με συγκίνησες πρωί πρωί αλλά χαλάλι! Τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο, έτσι είναι! Τι πιο ωραίο στη ζωή σου, να έχεις μια λιακάδα και μια βροχή! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να είστε πάντα τόσο ευτυχισμένοι! Καλή συνέχεια!

Nena είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ....ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ...ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ ...ΝΑ ΤΑ ΚΑΜΑΡΩΝΕΤΕ ΚΑΘΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ!!! ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟ ΣΥΝΆΧΙ...ΛΙΓΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ...ΑΥΤΑ ΠΕΡΝΑΝΕ!!!ΦΙΛΙΑ.

{Marianna} είπε...

Τρυφερές σκέψεις από μια τρυφερή μανούλα!... Με συγκινεί η ανάρτησή σου, κι ας μην έχω ιδέα ακόμη τι πάει να πει μητρότητα... Να τα χαίρεσαι τα μικρά σου τα αγόρια (γιατί πάντα θα είναι "τα μικρά σου"!) και εύχομαι να είστε πάντα αρκετά κοντά ώστε να μπορείς να κοιτάζεις τα μουτράκια τους (με ή χωρίς μούσια :P), να επικοινωνείτε με τον δικό σας ξεχωριστό τρόπο, και να αγαπιέστε!...

Ο μικρός είναι πανέξυπνος... Στο μυαλό και στην ψυζούλα του :)

Να έχεις ένα όμορφο τριήμερο!...

Stone είπε...

Κατερίνα μου καλημερα!!Πολύ τρυφερη η αναρτηση σου, με συγκινησες βαθια..Μου ξυπνησες μνημες, αν και οι δικες μου ειναι λιγο πιο προσφατες...Τα αγορια σου ειναι κουκλοι και ο Αγγελος σου φαινεται πολύ ωριμος και συγκροτημενος!Να τους χαίρεσαι, ειναι πολύ τυχερα τα μικρα σου!Φιλιά!

alex είπε...

Σε ευχαριστουμε για αυτην την φεγγαροηλιολουστη αναρτηση!Ζεστανες την καρδια μας..

rotsax είπε...

αυτό που ανέφερες για την αγάπη που φέρνει πόνο, το χω νιώσει πάρα πολλές φορές με τον γιό μου και στην αρχή ρωτούσα αν αυτό που μου συμβαίνει είναι λογικό, ουφ!!!ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΛΟΓΙΚΟ!
Η προτελευταία φωτογραφία με χει ρίξει κάτω από τα γέλια, εσύ πως συγκρατήθηκες?Εξαιρετική επιλογή στολών, λατρεύω Star Wars!!!!!!

Dee Dee είπε...

υ.γ. ξεχασα να σχολιασω τα εξης:

1. το ακτινιδιο το τρως με κουταλι;;;;; θα το δοκιμασω κι εγω :):) (ειμαι πολυ ζηλιαρα, το ξερω)

2. μου αρεσαν πολυ οι πιτζαμες σου :)

3. και μου αρεσε ακομη περισσοτερο ο συμβολισμος με το συννεφακι και τον ηλιο!!!!!!!!!!!!!!!!

xxxxxxxxxxx

tzeni xr. είπε...

Τι να πω βρε Κατερινάκι μου!!!!!! Βουρκώνω κάθε φορά που σε διαβάζω.......

Τα μικρά μας μεγαλώνουν και εμείς μικραίνουμε :)

thomi είπε...

κατερινα(αορατη φιλεναδα μου) συγκινηθηκα για μια ακομα φορα, παιδακια ακομα δεν εχω..οσο και να σου πω σε καταλαβαινω δε σε καταλαβαινω..ειμαι ακομα στη θεση του παιδιου που αγαπαει τους γονεις του..και της γυναικας που λατρευει τον αντρα της..
εισαι ευλογημενη γυναικα...να τους χαιρεσαι τους αντρες σου και να σε χαιρονται κι αυτοι!

Sofia είπε...

Ε καλά...πάλι κλαίω :) Εκφράζεις κάθε μανούλα με το κείμενό σου. Να τους χαίρεσαι έτσι, τόσο όμορφα! Τους δίνεις καλή κληρονομιά γλυκιά, τρυφερή μανούλα
Φιλάκια

Tante Kiki είπε...

Καλημέρα Κατερίνα... Τί θα γίνει με σένα και τα κείμενά σου;;;; εεεεε;;; Θα με κάνεις να δακρύζω συνέχεια (από συγκίνηση και ευτυχία) γιατί δεν έχω δικά μου παιδιά (από επιλογή) αλλά έχω τις δυο μικρούλες μου ανιψιές που με έχουν ξετρελάνει εντελώς!!! Πολλά φιλιά και περαστικά !

Ειρήνη είπε...

Ίδιες σκέψεις,ίδια συναισθήματα,ίδιες ανησυχίες......κι έμενα ο μεγάλος μου γιος είναι 9 χρονών.Τον βλέπω να μεγαλώνει χωρίς να τον χορταίνω...σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!!Σου στέλνω την καλημέρα μου!!!

animalspress είπε...

Περαστικά να είναι όλα και ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!! Η αισιοδοξία και η πίστη γίνονται φύλακες των ευχών μας !

Εύη

Owl Mommy Βέρα είπε...

Ουφ, συγκινήθηκα..να τα χαίρεσαι τα μπουμπουκάκια σου κάθε μέρα όσο μπορείς!
Τέλεια ντυθήκανε!
Καλό τριήμερο να περάσετε!

Άννα είπε...

Αχ βρε Κατερίνα. Στο έχω ξαναγράψει. Κάθε σου ανάρτηση παίζει με μία χορδή της ψυχής μου. Τόσο απλά και τόσο μεγάλα όλα αυτά που γράφεις... Πολλά φιλάκια σε σένα αλλά και στην όμορφη οικογένειά σου, τον ήλιο σου και το σύννεφό σου που πορεύονται μαζί σας. Φιλάκια πολλά.

mammy on line είπε...

Κατερίνα μου, πόσο με συγκίνησε η ανάρτηση σου!Τα είπες όλα.
Για τη δύναμη που βρίσκουμε να ζούμε με την καρδιά μας έξω από το σώμα μας, πάντα εκεί δίπλα στα αγγελούδια μας.
Με έναν ξεχωριστό τρόπο βλέπουμε το χρόνο να περνά και εκείνα να αλλάζουν και να απομακρύνονται, αλλά ταυτόχρονα να αποζητούν το βλέμμα,την αγκαλιά μας, τη μυρωδιά μας και τη σιγουριά ότι πάντα είμαστε εκεί για αυτά, με αγάπη που δεν τελειώνει ποτέ.

princess είπε...

Όσο και να μεγαλώσουν τα ζουζούνια μας, εμείς πάντα θα τα έχουμε στο μυαλό μας όπως ήταν μικρά! Κι εγώ πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να χαζεύω την μικρή πριγκίπισσα, τον τρόπο που μιλάει και συμπεριφέρεται, τις εκφράσεις της, τις σοφές κουβέντες που ώρες ώρες πετάει και με πιάνει στον ύπνο! Κατερινάκι μου, να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου (γιατί και τα δύο είναι άγγελοι)!

purpleleath είπε...

Κατερινάκι μου, σήμερα δεν με χωρούσε ο τόπος. Σκέψεις, συναισθήματα, όλα ένα κουβάρι μέσα μου κι εγώ έτοιμη είτε να εκραγώ είτε να πέσω σε πιο βαθιά σιωπή... Δυσφορία, ταχυκαρδία...αυτά ένοιωθα προτού ξεκινήσω να διαβάζω τα λόγια σου... Τώρα είμαι ήρεμη... χαμογελάω... Σ' ευχαριστώ! Φιλιά

myStickland είπε...

Αχ..Κατερινάκι μου..γλυκειά και τρυφερή μου φίλη!!
Πόσο σε καταλαβαίνω!!Πόσα μου θύμησες και εμένα..που έζησα και συνεχίζω να ζω,μαζί με τις δικές μου πριγκίπισσες..όλη μου η ζωή,είναι αυτά τα παιδιά!!
Σε φιλώ..να είσαι πάντα τόσο άξια!!
(να τους χαίρεσαι!!)

vailie είπε...

Πως μου αρεσε η φωτογραφια που χαϊδευεις το μαγουλακι του....Και τα ματια του σιωπηλα να βυθιζονται κατευθειαν στην καρδια σου! Απλα ξερει που να κρυφτει γιατι ειναι μικρουλης ακομα...
Δακρυα κυλουσαν απτα ματια μου καθως διαβαζα την αναρτηση σου! Τοσο τρυφερα που τα λες,κανεις την καρδια μου να πονα!
Ζω ακριβως τα ιδια πραγματα !!!
Κανω συνεχεια συμβολισμους, η Ουρανια μου βιωσε και βιωνει οσα το πρωτο παιδι (εκανες λεξεις οσα ειναι!) και μαλιστα η Συνεσουλα μας ειναι μολις 16 μηνες μικροτερη!
(Βιαζοταν ναρθει στην αδερφη της και μονο την ωρα της γεννας δεν ηξερε απο που να βγει... :οp)
Η φωτο με το πουλακι αναμεσα στα κλαδια της τριανταφυλλιας...τι ομορφη!
Αυτα τα ζουζουνακια που μας τρελλαινουν με τις σπουδαιες ατακες τους, αυτα που κρατησαμε αγκαλια με τις ωρες σιγοτραγουδωντας τους να κοιμηθουν ή απλα να παρηγορηθουν,αυτα που ηταν τοσο μικρα και ανυπερασπιστα και τωρα βγαζουν τετοια δυναμη, ενεργεια και αντοχη, μα κι ευαισθησια....
Να ειναι καλα τα παλικαρακια μας!!! (γιατι εγω ετσι τις λεω τις μικρες μου και οχι λογω κρυφου ποθου να ηταν αγορια-ποτε δεν θελησα ναναι-μα γιατι ετσι τις βλεπω! Ειναι αγωνιστριες απο τωρα και πρεπει να ειναι αν θελουν να προχωρησουν στη ζωη! Γιατι απλα ζουν σε μια τοοοσο δυσκολη εποχη ηδη,που χτυπαει τον ανθρωπο στην ψυχη!
Του κοβει ονειρα, του κοβει το χαμογελο, του κοβει την ελπιδα! Κι αυτο ειναι πολυ δυσκολο απο μονο του....
Φιλια......

Litsa είπε...

Αχ ο Αγγελάκος. Ο πρώτος μας, ο χαϊδεμένος μας και τελικά ο πιο καημένος, μιας και ξαφνικά βρέθηκαν γύρω του ένα σωρό μικρά και άτακτα ζιζάνια!!
Υ.Γ. μόνο σ' εμένα δεν μπουμπουκιάζει τίποτα! Ακόμα και τα φυτά μου έπεσαν σε κατάθλιψη...

Παπίτσα είπε...

Απαπάαααα, σας βλέπω ξυπόλητους και παγώνω! Φοράω πάντα 2 ζευγάρια κάλτσες και τερλίκια...

Πολύ ωραίος ο συνειρμός με το σύννεφο και τον ήλιο και τις εποχές που γεννήθηκαν. Όχι βέβαια, τίποτε δεν είναι τυχαίο!

Ξεκαρδίστικα με τις στολές!!!

peny είπε...

Η πρώτη μου σκέψη ξεκινώντας να σε διαβάζω είναι οτι ο Άγγελος μάλλον αρρωσταίνει επίτηδες για να κάτσει στο σπιτι με την μανούλα(επιτέλους μόνοι)...
Είναι όλα όσα γράφεις τόσο σημαντικά που απορώ πως τα χώρεσες σε τόσο λίγο κείμενο...
Εντάξει τι να πω,αφού με συνεπαίρνει ο λόγος σου και με ταξιδεύει,ξάφνου αυτοί οι αστείοι τύποι ντυμένοι αλλοπρόσαλλα..Πολύ το γέλιο!
Φιλιά πολλά..

Rena Christodoulou είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ, ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ!!!!
ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΣ ΑΚΟΜΗ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ!!!!!
ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΙ ΕΣΥ ΘΑ ΠΟΝΑΣ ΟΣΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΕ ΑΛΛΙΩΣ!!!
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΚΑΝΤΕΣ ΝΑ ΔΙΑΡΚΕΣΟΥΝ ΠΟΛΥ!!!
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΑΛΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!!!!!!

Konstantina είπε...

Πόσο συγκινητικό!!! Όσο διάβαζα αυτά που έγραφες έπιασα τον εαυτό μου να βουρκώνει...και να σκέφτομαι ότι έτσι ακριβώς νιώθω και εγώ!! Έκανες μια ανάρτηση που πιστεύω εκφράζει κάθε μανούλα...να είσαι καλά!!! Είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο, απίστευτο αυτό το συναίσθημα!!
Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!! Καλά να περάσετε το τριήμερο!!

Katerina είπε...

Με κάνεις και κλαίω, αλλά μου αρέσει... είναι υπέροχες αυτές οι στιγμές (μακάρι να τις ζήσω κι εγώ...!). Να τα χαίρεσαι τα κουκλάκια σου και να περνάτε πάντα όμορφες στιγμές.
Ο ήλιος χρειάζεται κι ένα σύννεφο για να ξεκουράζεται, να ακουμπά επάνω του και να ομορφαίνει την κάθε μέρα, το ίδιο και το σύννεφο... έτσι να είναι πάντα αγαπημένα τα παιδάκια σου Κατερινιώ μου!
Να περάσετε ένα υπέροχο τριήμερο και να βγάλεις πολλές πολλές φωτογραφίες να μας δείξεις!
Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Κάθε φορά που σε διαβάζω δεν μπορώ να μην δεν συγκινηθώ....ο γιος μου είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον δικό σου και αναρωτιέμαι πότε πέρασαν τα χρόνια!!πότε ήταν μωρό και πότε έγινε παλικαράκι.....θέλω και εγώ μια από εκείνη την μέρα που ήταν μωρό,να ξαναζήσω!!!!
Να έχεις ένα όμορφο τριήμερο, γλυκό μου κορίτσι

Ανώνυμος είπε...

Σε διαβάζω εδώ και λίγο καιρό και μου αρέσουν πάρα πολύ οι αναρτήσεις σου, οι φωτογραφίες σου, όλα. Σου γράφω πρώτη φορά γιατί με συγκίνησες και εμένα πολύ. Ήταν σαν να άκουγα τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου όταν συνειδητοποιώ πως μεγαλώνουν!!! Εγώ τους έχω τρεις!!! Ο μεγάλος με τον μεσαίο έχουν 3,5 χρόνια διαφορά και με τον μικρό 11. Νοσταλγώ τις μέρες που o Luke Skywalker πολεμούσε τον Darth Vader για την Princess Leia,εμένα (τρελάθηκα που είδα τους γιους σου έτσι ντυμένους). Τώρα στο γυμνάσιο πια, μου λείπει το μωρό που ήταν και θέλω να ξαναπάρω αγκαλιά. Φοβάμαι πως μεγαλώνει και θα φύγει!!! Και η τρέλα είναι πως θέλω και προσπαθώ να είναι γεμάτα αυτοπεποίθηση και να ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν μακρυά από εμάς, και από την άλλη να μείνουν για πάντα μωρά... έστω μες στην καρδιά μας. Πολλά φιλιά!!!

STARDUST είπε...

Συγκινητικό και απολαυστικό μαζί! Εχεις ταλέντο στο γράψιμο, στο έχουν πει;

Lyriel Bee είπε...

Α ρε Κατερίνα, τι να σου πω πάλι ότι κλαίω? θα καταντήσω γραφική στο τέλος, και φαντάσου να ήμουν και μάνα δλδ. Ειδικά αυτό με τα μαγουλάκια και τα γένια που του είπες με τσάκισες. Γιατί εμείς που τα κοιτάμε από έξω, τα βλέπουμε να μεγαλώνουν με ταχύτητα φωτός ... Δε γίνεται να κάνουμε ένα pause ρε γαμώτο ???
Όι φωτογραφίες σου, όλα ήταν υπέροχα!!
Σε φιλώ κορίτσι μου *

Evie είπε...

Μου έφερες στην μνήμη πολλών περασμένων χρόνων σκέψεις!!!!!

Κατερίνα κι εγώ πιστεύω απόλυτα ότι τίποτα στην ζωή μας δεν είναι τυχαίο!!!!!

Καλό τριήμερο και του χρόνου!!!!

foufoula89 είπε...

ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ ΕΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΔΥΔ .ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΑ ΓΥΡΝ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΑ ΕΙΧΑ ΜΙΚΡΑ ΞΑΝΑ!!!!!!!!!!!!...ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 9 ΧΡΟΝ ΚΑΙ Η ΜΠΟΥ ΜΠΟΥ ΜΟΥ Η ΤΣΑΟΥΣΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!1ΕΙΝΑΙ 3.5 ΧΡΟΝ. ΚΑΛΟ ΓΛΥΚΟΠ ΤΡΙΗΜΕΡΟ

Tante Kiki είπε...

Καλημέρα Κατερίνα! Πέρνα από το σπιτάκι μου... είσαι μια από τις νικήτριες της κλήρωσης!!!

ΕΥΓΕΝΙΑ είπε...

Δεν έμειναν και πολλά λόγια για να ειπωθούν, μόνο ό,τι αισθάνεται ο καθένας μας διαβάζοντας το όμορφο κείμενό σου!

Maria Villioti είπε...

Αυτός ο πόνος είναι ο μόνος πόνος που αξίζει να τον ζεις...Είναι τυχερά που'σε έχουν Κατερίνα...σε κάθε παιδί αξίζει ένα τέτοιο δώρο.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ γλυκιά ανάρτηση,γλυκούλης κι ο μικρούλης!
Πάντα παιδιά θα τα βλέπετε,όσα χρόνια κι αν περάσουν.Ελπίζω να είστε καλά και υγιείς.
καλό σας βράδυ*!

Demi είπε...

Να χαίρεσαι τα αγοράκια σου!!!με συγκίνησε η ζωγραφιά του σύννεφου και του ήλιου!!!Πάντα καλά και αγαπημενα να ειναι τα παιδάκια σου !!!
Συγκινήθηκα με οσα γράφεις για τα παιδιά σου!οι φωτο σας τέλειες ...
είναι τόσο όμορφες οι στιγμές''και μένουν πάντα ζωντανες στην μνήμη !!
Ετσι είμαι και γώ συναισθηματική μανούλα.Απο την στιγμη που έφερα στην ζωή
τομικρό μου πλασματάκι
της χαρίζω καθημερινα την αγάπη
μου!και εκεινη την δική της!!Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απο αυτό!

Wendy είπε...

Beautiful photos. Little boys grow up so fast.

Christina V. είπε...

Κατερίνα μου μ' αρέσει τόσο πολύ ο τρόπος που μιλάς για τα συναισθήματά σου και, ναι, να τα χαρούμε τα μικρά μας τώρα που είναι καιρός και κάθονται ακόμα αγκαλίτσα... Αν και όσο περνάσει ο καιρός αλλάζουν τα πράγματα αλλά πάλι κοντά μας είναι αν είμαστε κι εμείς.
Περαστικά σας και Καλή Σαρακοστή! Πέρνα να πάρεις ένα βραβειάκι...

Georgina είπε...

Η πιο όμορφη ανάρτησή σου ever! Τη λάτρεψα και σε ευχαριστώ που τη μοιράστηκες!

EvaG είπε...

Αχ Κατερίνα συγκινούμαι κάθε φορά που σε διαβάζω αλλά χαίρομαι τόσο πολύ.Είναι γεμάτα αληθινά συναισθήματα.Αυτό το σφίξιμο στην καρδιά πόσο γνωστό σε κάθε μανούλα!!!δεν νομίζω ότι θα μπορούσα πια να ζήσω χωρίς τα βλαστάρια μου. Τον ερχομό του μικρού μου γιου δεν τον περνάμε τόσο ανώδυνα εμείς. Άργησε και λίγο να εκδηλωθεί!!!Να τα χαίρεστε να καμάρια σας ,να είστε πάντα ενωμένοι και ευτυχισμένοι.!!!!!Φιλιά.!!!

Konstantina Chryssanthopoulou είπε...

Ω τι τέλειοι starfighters....

"Στον δικό μου υπέροχο κόσμο...." είπε...

Δύσκολη η περίοδος που διανύω...Προβλήματα,τρεξίματα!Σε αναζήτησα στον πίνακα ελέγχου!Ήξερα πως ένα κλικ είναι αρκετό για να βρεθώ σε έναν ξεχωριστό μικρόκοσμο,στο δικό σου...Συγκινήθηκα,χαμογέλασα...Ξεχάστηκα!Να είσαι καλά,να χαίρεσαι την οικογένεια σου!

Unknown είπε...

Κατερίνα μου δεν μπορώ να μην σου γράψω και να σου πω να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου μόνο αυτό! Υγεία να έχετε. Γράφεις υπέροχα.

Unknown είπε...

Υπέροχη ανάρτηση..φοβάμαι πως θα 'ρθουν οι δικιές μας μέρες που το παιδάκι μου θα γίνει αντράκι και θα κλείνεται στο δωμάτιο του..και μου ρχεται να βάλω τα κλάματα και εγώ..το πιστεύεις ότι περισσότερο ανησυχώ για το αγόρι μου παρά για το κορίτσι μοΥ..>>>?περίεργες εμείς οι μανάδες..πφφφφ....παρόλα αυτά θέλω να σου πω πως οι σκέψεις σου με συγκίνησαν πολύ και μου άγγιξαν την ψυχή..καλό βράδυ!